Mijn dochter plaatste in haar kinderjaren een wegwijzertje tegen een boomstam in onze tuin met het opschrift ‘Sprookjesbos’. Daarmee wou ze aangeven: ‘Hier eindigt de wereld van volwassenen en begint de fantasiewereld van het kind’. Kinderen staan nog open voor verwondering.

Wanneer heb jij voor het laatst nog naar de nachtelijke sterrenhemel gekeken, van besneeuwde bergtoppen genoten, liggend in het hoge gras dreigende wolken zien voorbijglijden of tijdens een ochtendlijke wandeling getwijfeld of het nu laaghangende mistslierten waren of dansende Alven die je hebt aanschouwd in de schemering? En weet je nog wat je toen voelde? Je hart ging waarschijnlijk sneller slaan. Je ademhaling stokte. Misschien liep een koude rilling over je rug of gingen de haartjes op je lichaam rechtop staan en had je ‘kippenvel’.  Al die sensaties zijn typisch voor ervaringen van ontzag.  

Vanaf zijn ontstaan leefde de mens in een overweldigende natuur en besefte hij hoe klein en nietig hij was. Een minuscuul stipje in een eindeloze kosmos. Tegelijk voelde hij zichzelf als deel van iets dat groter was dan zichzelf.  Een klein maar onmisbaar schakeltje.

Werkelijkheid en fantasie waren met elkaar verweven. Onverklaarbare fenomenen en krachten in de natuur zoals donder en bliksem, regen, wind en vuur werden aanbeden. Dieren, zon, maan of rivieren waren Goden. Geesten van overledenen hadden invloed op de nabestaanden. Om geboorte, liefde, angst, ziekte of dood een plaats te geven, werd de menselijke verbeelding geprikkeld. De natuur en haar seizoenen waren magie, het leven een mysterie. Heel wat van onze sprookjes, sagen en legenden hebben daar hun oorsprong.

Sprookjes en mysterieuze bossen gaan perfect samen. Heel wat sprookjesfiguren houden er zich op of zijn er zelfs uit ontstaan. Ik heb geprobeerd om sprokkelhout om te toveren tot het middelnederlandse ‘Sprokehout’; houten sculpturen met een vleugje magie, tekst of poëzie. De berkentakken verwijzen naar ‘de andere wereld’, het Ierse ‘Tir na nOg’ of het Welshe ‘Annwn’.